The Apple Tree

In 1928, women were merely an object of adornment alongside a man.

Completely unable to express an opinion or make a decision. Life was not easy for anyone, but it was even more difficult for women.

If you were a woman in 1928, freedom seemed impossible to achieve because to society they were considered simply housewives and mothers. They had no right to have dreams or ambitions. To seek a future, many women had to travel far. Far away where no one knew them.

While those who stayed had to face the norms of an equally chauvinistic backward society. In the end, all of them, rich or poor, subconsciously sought the same thing: to be free... And if, in order to be free, they had to break the norms or even the law, they had shown that they were willing to do it, regardless of the consequences.

Only those who fight for their dreams can achieve them, because that's how it should be... In this battle for new dreams and love, the only thing we know for sure is that fate always brings surprises. Lots of surprises. As it happened to Migen on a beautiful April day under the shade of apple blossoms.

Have you ever smelled their perfume?

Esherst yes. Every time the English student thought of an apple seed, its aroma awakened a sadness in his soul that he did not know how to explain.

God, how bad man must be! Whatever lives between achievement and wealth, always remains an insatiable being. Apparently because he always has a thirst to live even though life is coming to an end.

And this, our being cannot escape. For us, apparently, there is no happy rest in the beautiful garden covered with apple blossoms or the gilding of spring, as the famous Greek chorus sings in the tragedy of Hippolytus who died in Troezen in ancient Greece.

Njeriu është qenia më e kryelartë që natyra ka krijuar për t’iu përshtatur jo aq me fisnikëri botës ku jeton. Kjo ishte ajo ndjesi dashurore që Esherstit i lindi për Migenin, vajzën e thjeshtë fshatare që banonte jo shumë larg Londrës në fillim të shek. 20-të.

John Galswothy, një nga shkrimtarët më të shquar kritik realist anglezë, një nga fituesit e çmimit Nobel për Letërsinë, na tregon përmes një rrëfimi plot emocion të vërtetën që mbuloi tragjedinë e dashurisë mes tij dhe Migen.

Nuk ka kënaqësi në jetë sado e fortë të jetë ajo. Nuk ekziston asnjë liman i qetë lumturie pavarësisht ujrave të qeta që vozisim sepse në fund nuk ekziston asgjë që të mund të konkurojë bukurinë e fiksuar në veprat e artit; atë bukuri të përjetshme dhe të qëndrueshme.

Sepse vetëm ajo është e tillë. E bukur dhe e qëndrueshme.

Ne duhet të kënaqemi me atë cka në jetë njeriu sheh dhe prek. Ndjen dhe gëzon. Qoftë dhe për pak. Ato rreze të asaj bukurie të papritur dhe dehëse megjithëse zhduken shpejt.

Është e pamundur t’i ruash ato rreze ashtu sic e ruan bukurinë, arti i lartë. Ato kalojnë njësoj si vegimet plot dritë që lindin në ndërgjegjen e njeriut kur sodit natyrën dhe kur ai përpiqet të depërtojë në të fshehtat e saj.

Vetëm atëherë ne duhet të pretendojmë se i jemi afruar njohjes së plotë të saj.

Ka gjëra në jetë që ne s’mund t’i kuptojmë. Ka njerëz që shohin cdo gjë. Ka të tjerë që nuk shohin asgjë. Çfarë mund të bësh kur e di se mund të humbasësh atë që do më shumë? Kur një pjesë e zemrës tënde pret të shkulet?

Nëse jeni të gatshëm të humbisni gjithçka, nuk ju intereson se sa poshtë mund të bini. Por nëse nuk jeni, edhe rënia më e shkurtër të duket e pafundme. Disa njerëz janë të përgatitur të humbasin lirinë e tyre për ata që duan, edhe nëse kjo do të thotë t'i dorëzojnë shpirtrat e tyre djallit. Megjithatë, ka të tjerë që nuk duan të humbasin shansin për të qenë të lumtur ndërsa besojnë në shekullin e artë, në kopshtin e Hesperideve.

E vërteta është se ne kurrë nuk e dimë se sa shumë e duam dikë derisa e humbasim. Ai që e ndjen të bukurën shpesh harron kohën. Vecanërisht kur pranë tij lozin ‘fëmijë të bukur’ ndërsa në breg të liqenit Diana e re pret gjahun e radhës. Njëjtë ndodhi dhe me Esherstin. Koha u ndal. Të gjitha ngjarjet ikën me të kaluarën dhe cdo gjë që nuk i përkiste së tashmes e humbi rëndësinë.

You don't believe in the Bible just to comfort yourself. Why then does man want to live as long as possible?

Because this is the essence of life. And not the holiness of Christ?

At the base of every official religion is always the idea of ??reward if you will be good. It seems as if he is asking himself for mercy. But maybe this comes from the fear that man has in relation to life as a whole.

The most religious people are those to whom life has given them nothing of what they dreamed of. One should do good because charity in itself is a beautiful thing.

But is doing good enough to be good?

So I thoughtfully ask myself every time I hold this book in my hand, on whom did wild Cyprida, the goddess of love, take revenge, sitting under the apple tree that evening?

To apple blossoms or spring gilding?