Who will bring the 'silver bullet' to the PD?! - Shqiptarja.com

2023-05-31 18:42:31Pikëpamje SHKRUAR NGA BEN ANDONI
Selia e PD

"Silver bullet" literally means "silver bullet". But, in the political vocabulary, as far as terminology is concerned, "silver bullet" carries the meaning of a metaphor for the search for a simple solution, but which does the magical miracle of ending a difficult problem. Simplified in the Albanian context, in the spirit of the division of the opposition, it means that: In the case of the Democratic Party, someone is intended to bring the metaphorical object to solve the chaos.

It is understood that Sali Berisha, the current chairman (Re-establishment), does not need this tool because he is at the head of it and is convinced that no one will take his political group from him, even though legally he has a formation whose statute is still not being legalized. And when you listen to lecturers, supporters and functionaries close to him, you are convinced: Only Berisha "maintains" this kind of party. They are completely right, according to them, and so they express it with certainty, because no one will really see the difference without Berisha in this formation.

The (legal) Democratic Party is even more divided, thanks to the interests but more ambiguities, and more than that to the efforts to have hegemony in a completely fragmented party, where Vice President Tabaku and Secretary Bardhi are apparently the most "chaotic", but in fact, they have emerged as the most conjunctural. The rest of the gray are mostly for statuses on social networks and silence, but no real confrontation!!! Everyone is using the Democratic Party under the slogan: Let's fight Edi Rama! Alibeaj was able to carry the burden in the most difficult moment after the flight of Basha, but from this moment on, he simply crawled almost as a hermit to preserve the identity of this force. And the appearance at these moments of the former president Basha has added even more confusion and confusion, but also the grotesque, that for the sake of the truth, the chairman of the downward curve of the DP's history has de jure justified it with his political weakness and de facto influence behind Berisha's quintessence. His decision to boycott the 2019 elections crushed the local government, the escape from the Territorial Reform and the pact with Rama offered their government to the socialists, strengthening the introduction of the pink influence in every cell of the state.

.... If the direction of the SP is the main reason for the hybrid democratic regime, the behavior of the DP has indirectly affected it with the language used, with the political discourse, with the ideological behavior, and with the impossibility not to democratically solve the affairs of the party, a fact that has made its orientation already quite chaotic.

Gjuha e ashpër deri te dhuna është rasti i PD-së, por në zgjedhje cinizmin e treguan dhe kolegët e tyre të PS-së, respektivisht përmes dy primatëve të tyre Berisha dhe Rama, që eklipsuan punën e kandidatëve të tyre, por më shumë se kaq futën retorikën e përçarjes së thellë. Anëtarët e këtyre partive (një pjesë jo e vogël) kanë neveri për kundërshtarët e tyre, kurse në rastin e PD-së shtohet edhe elementi që grupi i Rithemelimit i koncepton rivalët (edhe ata brenda ngjyrës së vet) si krejtësisht të huaj. Kjo lloj formë toksike e polarizimit ka ndryshuar rrënjësisht diskursin politik, civilizimin publik dhe madje edhe mënyrën se si po na drejtojnë sot politikanët tanë. Fyerjet e Berishës shkuan deri në ekstreme, paçka se nga ana tjetër e ushqente këtë cinizmi i pamatë i kryeministrit Rama. Po a duhet t’i marrim kaq seriozisht politikanët?! Për fat të keq,“Politika është një çështje shumë serioze për t’ua lënë në dorë politikanëve”, citojmë Charles de Gol.

Veçse rreziku që ka sjellë prania e gjuhës së urrejtjes së Berishës ndaj PD-së (legale) është tejet larg parashikimeve për bashkim dhe përgjigje për këtë ishte indiferenca e njerëzve në zgjedhje. Ia vlen t’u kujtojmë qytetarëve tanë se çfarë ndodhi me gjuhën dhe aktet e vitit 1997, kohë kur Shqipëria gati u përfshi në një Luftë Civile. Media e politizuar në shumë segmente jo vetëm e mbështet por edhe e shtyn këtë gjuhë, që tashmë PD-në e ka ndarë si rrallë ndonjëherë. Publiku i pamësuar me standarte të mira dhe në një kohë, kur ky fenomen është i përbotshëm në politikë, i pëlqen tifozllëku, kurse pak zërat e fushave të ndryshme që tregojnë maturi, pothuaj heshten. Nëse Partia Demokratike do dinte të ndërtonte në gjirin e saj një formacion, ku të mungonte gjuha e urrejtjes dhe jo pak herë thirrjet për dhunë, e të tregonte modelet e zhvilluara të së Djathtës dhe mënyrat e sjelljes sesi mund të dilej nga ky qorrsokak, nuk do ndodhte ky paradoks.

Veçse ka një sens që e kupton në narrativën e përdorur nga Berisha & CO, e që nënvetëdija e shumë pushtetarëve e nxjerr indirekt herë pas here, ku duken përzierjet e ngjyresat e dhunës verbale, që dikur përcillte Diktatura e Proletariatit, në nënshtrimin pasens ndaj monarkisë, kolaboracionizmin dhe kaotizmin ideologjik të viteve ’20. Ndaj, flasim për tranzicion, por duket se ne kemi një tranzicion të madh për të kaluar, atë që lidhet me zhvillimin shoqëror-politik-ekonomik, që lë shumë për të dëshiruar. Dhuna e përdorur nga mbështetësit e PD-së (Rithemelimit) ndaj SHQUP-it dhe kundërpërgjigja me gaz ndaj tyre nga kolegët e PD-së (Legale) do të mbahet mënd gjatë për mungesën e tolerancës, gjuhën dhe aktet e dhunës ekstreme etj., e më shumë se kaq atë frymë enveriste që shfaqim ndaj kundërshtarit.

Kështu vimë në ditët tona, ku akoma më e frikshme te PD-ja në këto ditë pas zgjedhjeve është reagimi normal demokratik, ku më shumë ka rendje t’i tregojë besnikërinë Berishës, liderit suprem. Ndërkohë nuk po reflektohet ndaj humbjes fatale të zgjedhjeve.

Çdokush që e njeh mirë historinë e di mirë sesa shumë i kushtuan shqiptarëve qysh në 1878, kur Lidhja Shqiptare e Prizrenit, dështoi në përpjekjen e saj për t’i bashkuar vilajetet shqiptare. Ndërkohë, fqinjët po merrnin udhën e formimit të shteteve, ne luftonim për zulmat e prijësve dhe ndjekësve të tyre (Sa shkon rasti i PD-së).

Të paktën me këtë lloj fryme apo nëse vazhdon kështu, kjo PD e ka mbyllur misionin e saj. I vetmi ngushëllim është se konflikti ekstrem nuk është vetëm rasti shqiptar i demokracisë. Njohja e identitetit politik të njerëzve tani të tregon shumë rreth asaj se si ka të ngjarë të jenë identitetet e tyre të tjera shoqërore dhe ka një ekzagjerim të madh në mendjet tona rreth asaj se si duket pala tjetër, referojnë politologët amerikanë për Republikanët dhe Demokratët: “Unë nuk mund të lidhem me ta, pasi ata i urrejnë njerëzit si unë”. Pra, sigurisht, ju mendoni se është e arsyeshme t’i sulmoni ata ose ndoshta t’ua mohoni atyre deri lirinë më të pakët demokratike nëse aksionet janë të larta për sa i përket qëllimeve tuaja politike. Ndërkohë që vetëm një lloj ndërgjegjësimi i tillë se ai grup tjetër është shumë më pak i ndryshëm ose ju urren shumë më pak se sa mendoni, mund të zbusë tendencën për të sakrifikuar normat demokratike për qëllime partiake, shkruan Christie Aschwanden tek artikulli “Why Hatred and ‘Othering’ of Political Foes Has Spiked to Extreme Levels” në “Scientific American”, duke dhënë një ilaç edhe për PD-në e sotme.

A mundet të ngrihet një retorikë e re te PD-ja? A mundet të kuptohet që nuk ecet më kështu? Fakti po tregon se kjo mundësi është e limituar nga besnikëria pa fre e njerëzve të PD-së pranë Berishës dhe kaosit të njerëzve të PD-së legale, që nuk dinë se çfarë duan, apo me fare pak njeerëz si Bejko që u mbajtën peshën e sfidës së Lokaleve 2023.

But who is holding PD hostage: its nihilistic spirit, the cult of Berisha and Berishism or the closure of the mission for which it was created? That's why this monster, which already sums them up, devours so much power and no one comes before it as a character or a new idea. Be it a reformer or an idealist, in the face of resurgence, Rama is left with a challenge against the monster. Politics didn't solve it, but literature did until Henri Pourrat's "Histoire fidèle de la bête en Gévaudan" (1946), where only silver bullets put an end to the monster. In the case of the DP, there is a need for the metaphor of this solution, which means reaching an "easy" agreement and pact of the democrats themselves for the future, avoiding some worn-out figures and leaving it to the future. history deals with, and today's PD, adapt to the needs of democracy in the country.

Video