THE WAR OF VLORA / Who is the woman who pushed Te Gjati to dissolve the Municipality of Dredhanik?

 Kliko këtu për të tjera
Voxpress:

Will Iran end up like Syria? Here's why Mossad believes it (and the Americans hope so too)

2025-06-14 20:55:39Pikëpamje SHKRUAR NGA NGA FEDERICO RAMPINI
The consequences of Israel's attacks on Iran

By Federico Rampini - Corriere della Sera

Could Iran end up like Syria? The Israeli military offensive, in addition to the main objective of blocking Tehran's nuclear plans, now explicitly evokes a "regime change" operation, the overthrow of the theocracy of the ayatollahs. Netanyahu has spoken about this, and the facts weigh more than words: the selection of military targets hit by the Israelis so far has been quite consistent with the statement that "this is a war against the Islamic Republic, not against Iran."

At least in the early stages of the offensive, the Tel Aviv armed forces seem to have mainly targeted military installations and military leaders. Even in the comments of very progressive and anti-Netanyahu American observers (I will mention one in particular), there is hope that a repeat of Syria is possible: an ouster of Khamenei after that of Assad, who had been protected by the ayatollahs for a long time. A crucial element in generating this belief is the multiple successes of the Mossad. Behind the precision of the attacks carried out by Israeli aircraft and missiles, lies this reality: the Mossad secret services have continued to have a network of infiltrators and collaborators within the Tehran regime. This is not only because the Mossad does its job well, but also because anger, irritation, rejection of a despotic, bloodthirsty, corrupt and incompetent regime has grown in Iranian society.

Mossad has an "easy game" - so to speak - in recruiting spies in Tehran because many, even at the highest levels, are betting on the end of the regime. This is one of the signals that also hits the Americans and could make them more in favor of supporting the continued offensive. In principle, Trump is wary of those who want to draw him into "regime change" and "nation-building" operations abroad, given his radical criticism of Bush's wars. However, Netanyahu presents him with the possibility of a historic success - no American president has resolved the Persian question since 1979 - and with a fairly limited American military commitment given that the bulk of the operations will be carried out by Israel.

As proof of this climate change in the United States, I suggest you read a very authoritative and well-known anti-Netanyahu journalist: Thomas Friedman of the New York Times. For decades, Thomas Friedman has been considered one of the most competent reporters on the Middle East, where he was a correspondent and correspondent for a long time. He has always waged a relentless campaign of criticism of Netanyahu, whom he does not like very much. Just as he does not like Trump either. Therefore, the much more neutral tone of his latest comment is striking, the openings of merits that he makes to the Israeli prime minister - with the important exception of Gaza - and the credibility that he attributes to a scenario of overthrowing the fundamentalist regime in Tehran. Even in Trump's policy in the Middle East, this latest intervention is less negative than usual. Even with the warning that a regime change does not necessarily precede a peaceful scenario. Here is the full translation of his latest analysis, "How to Judge What's Going on Between Iran and Israel," from the New York Times website:

“The large-scale Israeli attack on Iran’s nuclear facilities on Friday should be added to the list of decisive and transformative wars that have reshaped the Middle East since World War II, known simply by their dates — 1956, 1967, 1973, 1982, 2023 — and now 2025. It is still too early to say how the 2025 conflict between Israel and Iran will change the “great game” of the Middle East, and the possible outcomes are numerous. All I can say for now is that both the most optimistic scenario (that the attack triggers a domino effect culminating in the fall of the Iranian regime and its replacement by a better, secular, and consensual one) and the most catastrophic one (that the entire region goes up in flames, dragging the United States down with it) are both on the table. Between these two extremes, there is still a middle ground—a negotiated solution—but not for long. President Trump has cleverly used the Israeli attack to say, in effect, to the Iranians: "I'm still prepared to negotiate a peaceful end to your nuclear program, and you should probably do it quickly—because my friend Bibi is INSANE. I'm waiting for your call."

Given the range of possible scenarios, the best I can offer is a list of key variables that I will monitor to see which of these outcomes—or one that is not yet predicted—will be most likely.

Së pari, ajo që e bën kaq të thellë këtë konflikt midis Iranit dhe Izraelit është zotimi i Izraelit për të vazhduar luftën derisa aftësia e Iranit për të ndërtuar armë bërthamore të eliminohet, në një mënyrë ose në një tjetër. Irani e ftoi këtë sulm pjesërisht duke përshpejtuar në mënyrë dramatike pasurimin e uraniumit në nivele afër nivelit të armëve. Ai filloi t'i maskonte këto aktivitete në mënyrë aq agresive saqë edhe Agjencia Ndërkombëtare e Energjisë Atomike deklaroi të enjten se Irani nuk po i përmbushte detyrimet e tij për mospërhapje - hera e parë në dy dekada që agjencia e ka thënë këtë. Izraeli e ka "drejtuar armën" vazhdimisht ndaj programit bërthamor të Iranit në të kaluarën, por çdo herë është tërhequr në minutën e fundit, nën presionin amerikan ose për shkak të dyshimeve të brendshme brenda ushtrisë. Prandaj edhe madhësia e asaj që po ndodh sot.

Së dyti, pyetja e madhe teknike është nëse bombardimi i vendeve të pasurimit të uraniumit si Natanz - të vendosura thellë nën tokë - ka prodhuar mjaftueshëm goditje për të kompromentuar centrifugat e përdorura për të pasuruar uraniumin, duke kapërcyer amortizatorët e tyre dhe duke i bërë ato të papërdorshme të paktën për një kohë. Edhe nëse nuk do të ishte kështu, është e drejtë të supozohet se Izraeli ka goditur të paktën hyrjet e objekteve nëntokësore, për t'i ngadalësuar ato. Zëdhënësi ushtarak izraelit ka thënë se Izraeli i ka shkaktuar dëme të konsiderueshme Natanzit, objektit kryesor të Iranit, por është më pak e qartë nëse dhe si është goditur Fordow, një tjetër vend pasurimi. Nëse Izraeli ka arritur të dëmtojë programin bërthamor të Iranit aq sa ta detyrojë atë të ndalojë operacionet, qoftë edhe përkohësisht, ky do të ishte një fitim i rëndësishëm ushtarak, i mjaftueshëm për të justifikuar operacionin.

Së treti, jam po aq i interesuar për ndikimin që ky konflikt mund të ketë në rajon - veçanërisht në ndikimin historikisht të dëmshëm të Iranit në Irak, Liban, Siri dhe Jemen, ku Teherani ka armatosur dhe mbështetur milicitë lokale për të kontrolluar indirekt këto vende dhe për t'i penguar ato të lëvizin drejt qeverive konsensuale dhe pro-perëndimore. Largimi i "dorës së vdekur" të Iranit nga këto regjime, një ndryshim që filloi me vendimin e Kryeministrit Netanyahu për të prerë kokën dhe dobësuar milicinë e Hezbollahut, ka dhënë tashmë rezultate në Liban dhe Siri, ku udhëheqës të rinj pluralistë kanë marrë pushtetin. Ata janë ende në kushte të brishta, për fat të keq, por tani kanë një shpresë - madje edhe në Irak - që nuk ekzistonte më parë. Dalja e tyre nga sfera e ndikimit të Iranit është mirëpritur nga popullatat lokale.

Së katërti, një gjë që më ka bërë gjithmonë përshtypje te Netanyahu është qartësia e tij strategjike si një lojtar rajonal dhe paaftësia e tij strategjike si një lojtar lokal përballë palestinezëve. Rajonalisht, mendja e tij është e lirë nga kufizimet ideologjike dhe politike. Por në nivel lokal, për shembull në Gaza, vendimet e tij dominohen nga nevoja e tij për mbijetesë politike, angazhimi i tij ideologjik për të parandaluar me çdo kusht një shtet palestinez dhe varësia e tij nga e djathta ekstreme izraelite për të qëndruar në pushtet. Kështu që ai e ka bllokuar ushtrinë izraelite në rërën lëvizëse të Gazës - një katastrofë morale, ekonomike dhe strategjike - pa asnjë plan se si të dalë.

Së pesti, nëse po pyesni veten se si ky konflikt mund të ndikojë në investimet tuaja të pensionit, gjëja që duhet të shikoni më nga afër është nëse Irani do të përpiqet të destabilizojë administratën Trump duke rritur çmimet e naftës dhe duke krijuar inflacion në Perëndim. Irani mund të fundosë, për shembull, cisterna në Ngushticën e Hormuzit ose ta mbushë atë me mina detare, duke bllokuar në mënyrë efektive eksportet. Vetëm kjo perspektivë i ka rritur tashmë çmimet e naftës.

Së gjashti, si është e mundur që inteligjenca izraelite është kaq e saktë sa të mund të identifikojë dhe vrasë dy komandantët kryesorë ushtarakë iranianë, së bashku me zyrtarë të tjerë? Sigurisht, Mossadi dhe njësia e inteligjencës kibernetike 8200 janë jashtëzakonisht kompetente. Por nëse doni të dini sekretin e vërtetë, shikoni serialin “Teheran” në Apple TV+. Drama tregon historinë e misioneve të një agjenti të Mossadit në Teheran. Ajo që del në pah, dhe është e vërtetë në realitet, është se shumë zyrtarë iranianë janë të gatshëm të punojnë për Izraelin për shkak të urrejtjes së tyre të thellë për qeverinë e tyre. Kjo lehtëson rekrutimin e agjentëve në nivelet më të larta të qeverisë dhe ushtrisë iraniane. Ky realitet i jep Izraelit jo vetëm avantazhe të drejtpërdrejta, siç është saktësia në sulme, por edhe një avantazh të tërthortë: çdo herë që udhëheqësit ushtarakë dhe politikë iranianë takohen për të planifikuar sulme kundër Izraelit, secili prej tyre duhet të pyesë veten nëse personi pranë tij është një spiun izraelit. Kjo ngadalëson shumë planifikimin dhe inovacionin. Shtojini kësaj se udhëheqësi suprem iranian sapo ka vrarë dy komandantët e tij të lartë - shefin e shtabit të forcave të armatosura dhe komandantin e Gardës Revolucionare. Ai ka të ngjarë të fshihet në një bunker, duke ngadalësuar më tej vendimet.

Seventh, if Israel fails — and by failure I mean that the Iranian regime, although wounded, manages to rebuild its nuclear capabilities and maintain control over Arab capitals — an all-out war would erupt between the two most powerful militaries in the region. This would make the Middle East even more unstable, cause new oil crises, and perhaps lead Iran to attack pro-American Arab regimes and American forces. The Trump administration would have no choice but to intervene — perhaps with the goal of not only ending the war but also ending the Iranian regime. At that point, all predictions would be impossible.

Finally, unlike Gaza, Israel has tried to avoid Iranian civilian casualties because it ultimately wants Iranian citizens to express their anger against the regime, which has squandered vast resources building a nuclear weapon. Speaking in English in a video released shortly after the attack, Netanyahu addressed the Iranian people directly: “We do not hate you. You are not our enemy. We have a common enemy: a tyrannical regime that oppresses you. For almost 50 years, this regime has robbed you of the opportunity to live a dignified life.” Iranians will not be inspired by Netanyahu, but there is no doubt that the regime was already unpopular. There is no telling what will happen now that it has been militarily humiliated by Israel. Just three years ago, the ayatollahs’ regime arrested over 20,000 people and killed more than 500. an attempt to quell a riot that erupted after “morality police” arrested Mahsa Amini, 22, for not properly covering her hair with a headscarf. She died in prison.

Looking ahead, there are two important lessons from history: Regimes like Iran’s seem strong — until they suddenly collapse. And in the Middle East, the alternative to autocracy is not necessarily democracy; it can also be a long period of chaos. So, as much as I want to see this government fall, beware of the falling pillars.”

Video

SHIKO KANALIN NE YOUTUBE
×