Kryemadhi's mistake is not the Chausheks of Tirana, the mistake of life made by Sali Berisha

It is impossible to explain to an "alien" who comes to Tirana for the first time, what is happening with politics in the country. To confess to him the tangled tangle of relationships between its main actors; to witness all the simultaneous loves and alliances, turned into temporary ferocious hatreds and enmities, the attitudes that regularly replace tar with snow, truth with lies, the pehlivan toy from one or the other side of the political rainbow of each character and above all, to justify the longevity in politics that the protagonists try to equate with that of the prophets of the holy books.

"Aliens" have not yet chosen to visit Tirana, and in Tirana, the public has been used to this scent for three decades and is no longer impressed. Without going out into the fresh air, no one feels it as time goes by as suffocating, oppressive and stressful is the air in this small village, both megalomaniacal, unjust and multi-standard, occupied by dilemmas about individual fates of a few to the people who have conditioned the fate of all Albanians.

At the moment, there are three centers of attention that form a triangle, in the middle of which Rama stands. Three centers that are both luck and misfortune for each other.

The first is Sali Berisha who, at the lowest point of his long career, stands up at the window, restricted to live freely, internationally isolated, but with the freedom to say whatever he wants, regardless of what he knows. Leader of a clear majority among the minority of Albanian voters, he was able to impose this status by wanting to buy what is most impossible for everyone, time, while time itself is against him. The mistake of his life that he made by challenging the controversial investigation against him, the miscalculation of the forces in front of SPAK and other factors, but also the procedure, which in justice is often as important as the essence of the case itself, made him a victim perfect self. An individual who does not know repentance and who has always chosen to keep hitting the wall with his head to get out, even when there is a door that can help him out, is in his early typology and engraved in his DNA. It is a personal vice that is even longer than itself. It is the mule chromosome, in the elegant world of reflection.

I dyti është çifti politik Meta-Kryemadhi. Ndryshe nga bindja e përgjithshme e një opinioni që sheh vetëm dy kënde pranimi a refuzimi, majtas dhe djathtas dhe refuzon një të tretë alternativ, ata nuk janë Çausheskët e Tiranës. Në mënyrë paradoksale, për shkak të rrethanave, të dy ata kanë qenë çelësi i pushtetit, qëndrueshmërisë së tij dhe kushtëzues të rotacioneve. Në 2005 ata ishin edhe më shumë arsye për rrëzimin e socialistëve sesa vetë adoleshenca e vonuar e Fatos Nanos në atë kohë dhe qeverisjes së tij në rrjedhje të lirë e drejtim të paditur. Në 2009 ishin arsyeja e vetme që i dha PD-së mandatin e dytë duke bashkëndarë më pas pushtetin, por këto dy rrethana, nuk mjaftuan që ata të fitojnë “dashuri” elektorale në të djahtë, ndërkohë që mëria e të majtës që i shihte si shkak të humbjes, rritej në progresion ngjitës për të dy. Ajo mëri nuk u zvogëlua edhe në 2013-ën kur ishin garancia e socialistëve për rikthim në pushtet. Më shumë se njohje nderi, socialistët numëronin çapat e gabuara në fetën e pushtetit të ndarë që ju dukej se ish-aleati jua kishte grabitur. Në 2017-ën, me kryetarin e burgosur në presidencë, Meta president e Monika pasardhëse në parti, u detyruan të shohin pa mundur të ndryshojnë fatin, rrokullisjen e zarave kundër tyre. Pushteti që kanë marrë në gjithë këto vite – Metës ja numërojnë zakonisht të gjitha postet që ka mbajtur – ka qenë joproporcional me numrat që merrnin nga elektorati, por i diktuar nga takati i interesit. Dhe kjo ka qenë fatkeqësia e tyre dhe arsyeja që sot, shtuar edhe me ballafaqimin me drejtësinë të të dyve, që ata pikturohen si djaj nga të majtët që e thonë me zë të lartë dhe të djathtët që i mbrojnë me gojë, por i nëmin me zemër. Sepse pa një fije frymëzimi moral, edhe interesi më i kulluar tronditet dhe turbullohet në gjykim.

I treti është kryetari i bashkisë së Tiranës. Erion Veliaj është një nga dy apo maksimumi tre politikanët që nuk ka dalë nga mitra e dyshimtë e vitit 90-të që polli politanët e sotëm. Thjesht sepse ishte vetëm dhjetë vjeç kur u rrëzua regjimi. Por i ndihmuar nga Rama, nga fati e rrethanat dhe mbi të gjitha, sepse pavarësisht ndihmës, fatit e rrethanave, ai mundi të imponohet në një skenë pa rregulla dhe ku rregullat e karrierës nuk i shkruante merita. Ai u dëshmua i aftë në një vend ku aftësia nuk është kusht për të ecur përpara, u tregua i ndryshëm në një ambient ku ndryshimi është mëkat, u shfaq si tradicional, aty ku sofistikimi është dhe konsiderohet gabim. Për ta identifikuar edhe si më të rëndësishëm dhe duke e ditur se është i tillë, dy kulmet e trekëndëshit politik, Berisha dhe Meta e Kryemadhi, po vetidentifikohen në mënyrë paradoksale si aleatët e tij po më të rëndësishëm. Duke e vënë në qendër të sulmeve, duke e goditur me molotov duke i dërguar poshtë dritareve të bashkisë dhunë dhe duke e bërë shënjestër unike sulmi, ata e personalizojnë fatin e tij me atë të shumicës së qytetarëve që i refuzojnë ata vetë. Sa më radikalë ndaj Veliajt, aq më i fortë është Erioni në të majtë, pikërisht aty ku ai vetë ka dhe kundërshtarët më të egër.

Në të gjithë këtë panoramë, diferenca mes këtyre tre skajeve qëndron në respektin e ca të vërtetave të thjeshta në politikë. Në ato parime që kanë të bëjë më magjinë e funksionimit të vetë sistemit, edhe kaq të brishtë, hibrid dhe të papërsosur si demokracia në Shqipëri: ndarja dhe kontrolli i pushteteve. Dy të parët kanë zgjedhur të mallkojnë pushtetin gjyqësor. Bandë e strukturuar kriminale thotë njëri për SPAK-un, Dum Duman thërret në mënyrë folklorike tjetri, duke i bërë thirrje po asaj drejtësie që të hetojnë Veliajn në një moment delikat të tijin në raport me këtë pushtet. Ata sillen si klientë të zemëruar që pretendojnë shërbim më të mirë nga “kamarieri” duke i drejtuar pistoletën në kokë, kurse vetë Veliaj sillet krejtësisht ndryshe: kokulur, modest dhe bashkëpunues për çdo marrëdhënie të nesërme me SPAK-un, pa tentuar të paragjykojë hetimin, por dhe duke kujtuar marrëdhënien e tij speciale me “pronarët” e huaj të restorantit.

E thënë thjeshtësisht. Politikanët, pavarësisht se betohen për të kundërtën, nuk thonë kurrë atë që mendojnë, por shprehin atë që ju intereson dhe që besojnë se publiku do të dëgjojë. Në këtë rast, SPAK-u, institucioni me përkrahjen më të madhe publike që ndonjë institucion ka pasur në Shqipëri, në mënyrë paradoksale, kushtëzon edhe qëndrimin e opinionit ndaj kësaj tresheje. Që nga njëra anë i refuzon me distancë drejtorët bashkiakë të arrestuar, por zgjedh Veliajn përballë dy ish-presidentëve ish-kryeministra, njëri që shëtit nëpër penxhere dhe tjetri që sillet si “influencer” duke u kacavjerë në paralele. Duke harruar njëkohësisht të dy, që në këtë botë kaosi të përjetshëm, rregulli i pandryshueshëm është që vetë individët janë vetëm të përkohshëm.

This is a short story of the future that can shock many real aliens in Tirana, voters and vote rejecters, who use hatred as the only instrument to understand what is happening. It can leave many color-blind people screaming, who see only black and white and reject the nuances, unable to distinguish them, not free to hear them. Paradoxically, even though it should be different, neither Berisha, who really thinks of himself as an eternal prophet, nor Meta and Monika, who are not the Ceausescus of Tirana, and even Veliaj, his ally and friend, cannot they can do what the three of them are doing together for the prime minister. They are approaching Rama minimally and SP maximally, a fourth rebirth. A rebirth morally violated, criminally wounded, humanly deformed, but reconfirmed as an institutional majority until the next year.