Dy Papë në Vatikan: Një analizë mbi bashkëjetesën e paprecedentë në historinë e Kishës Katolike

31 Dhjetor 2022, 17:56Pikëpamje SHKRUAR NGA FAUSTO GASPARRONI
Dy Papë në Vatikan

Dorëheqja historike e Benediktit XVI, Papa i parë që dha dorëheqjen në gjashtë shekuj (i fundit ishte Gregori XII në 1415) dhe vendimi i tij për të jetuar në qytetin Leonine, megjithëse i izoluar në ish-manastirin Mater Ecclesiae, çoi në një situatë vërtet të paprecedentë: për herë të parë në dy mijë vjet të historisë së Kishës, dy Papë e gjetën veten duke bashkëjetuar në Vatikan.

Joseph Ratzinger, ndër të tjera, pavarësisht se kishte braktisur pontifikatin, nuk donte të quhej "peshkop emeritus i Romës", siç këshilluan disa kanonistë, duke zgjedhur me vullnetin e tij emërtimin "Papa emeritus" ose "Popa emeritus Romak", duke ruajtur njëkohësisht mantelin e bardhë, ndonëse pa pelerinë, dhe titullin “Shenjtëria e Tij”.

Megjithatë, 'bashkëjetesa' me pasardhësin e tij, Papa Françeskun - të cilit i kishte premtuar "bindje" pikërisht në momentin e largimit nga papati në fund të shkurtit 2013 - ishte për disa vite pa tronditje, në harmoni të përsosur publike, absolutisht pa ndërhyrje në qeverisjen e Kishës si për akte ose deklarata që mund të vinin në çdo mënyrë në dyshim mbi autoritetin ose vendimet e Papës aktual. Të jetonte "i fshehur nga bota", duke ia kushtuar kohën e tij studimit, meditimit dhe lutjes, ishte qëllimi i shpallur nga Papa në largim: një linjë që ai e ka mbajtur gjithmonë, me maturi 'bavareze', e ndërprerë vetëm nga disa dalje publike, dhe në vitin 2016 nga nja dy intervista dhe mbi të gjitha nga dalja e librit-testament, “Bisedat e fundit”, një intervistë e gjerë me gazetarin gjerman Peter Seewald.

 

Ajo që vlen të theksohet pas largimit të Ratzinger nga papati ishte publikimi në janar 2020, fillimisht në Francë dhe më pas në Itali, i librit me prefektin kardinal për klerin, Robert Sarah, "Nga thellësia e zemrës sonë”, është libri në të cilin dy autorët shpallën tezat e tyre në kundërshtim rrënjësisht me çdo risi mbi beqarinë priftërore. Sapo ishte mbajtur Sinodi në Amazonë, në të cilin peshkopët kishin votuar me shumicë mundësinë e formave martesës priftërore, domethënë dhënies së priftërisë të martuarve, pikërisht për të plotësuar nevojat baritore në tokat e pafundme të Amazonës. Papa Bergoglio atëherë po hartonte thirrjen post-sinodale dhe priteshin vendimet e tij mbi këtë temë, aq sa botimi i librit me dy autorë - Ratzinger, megjithatë, në një moment të caktuar hoqi nënshkrimin e tij si bashkautor - dukej si një përpjekje për të kushtëzuar zgjedhjet e Papës në detyrë. Përpjekje e cila përballë fakteve ia doli, pasi në 'Querida Amazonia'-n e tij, Papa Françesku zgjodhi të mos hapej ndaj asnjë risie për beqarinë, duke u shtyrë këtë çështje për shtjellime dhe reflektime të mëtejshme.

Nga ana e tij, Papa Françesku ka treguar respekt si biri për babanë për paraardhësin e tij në çdo situatë, duke e treguar edhe afërsinë me telefonatat apo vizitat e shpeshta.

“Është njësoj si të kesh një gjysh të urtë në shtëpi”, tha ai disa herë. Françesku pranoi gjithashtu se me dorëheqjen e tij të guximshme, një "akt i qeverisjes së Kishës", Benedikti kishte hapur një rrugë të re: pikërisht atë të "Papëve Emeritus", të cilët nuk ekzistonin më parë dhe që përkundrazi tani, me zgjatjen e jetës dhe me vendime të mundshme të ngjashme me ato të Ratzinger-it në momentet kur mosha e shtyrë dhe dobësimi i shëndetit i shtynë papët e ardhshëm të jepnin dorëheqjen, ata u bënë një figurë për t'u marrë parasysh dhe për t'u njohur në mënyrë kanonike. Ndër të tjera, Françesku i pranoi Papa Benediktit se ishte ai që kishte hapur luftën pa masë kundër pedofilisë.

Kjo 'bashkëjetesë' me harmoni të dukshme u shenjua nga takime të përsëritura: dy imazhe mbi të gjitha, ajo e 23 marsit 2013 kur i sapozgjedhuri Francesco shkoi për të vizituar Castel Gandolfo te Papa 'emeritus' së fundmi, i cili i besoi atij kutinë me ' Hetimi i Vatileaks i bërë nga tre kardinalët e tij - 007 Herranz, Tomko dhe De Giorgi, dhe ai i 8 dhjetorit 2015, ditën e hapjes së Jubileut të Jashtëzakonshëm të Mëshirës, ??kur Françesku dhe Benedikti XVI kalojnë së bashku, njëri pas tjetrit, Derën e Shenjtë të Shën Pjetrit. Megjithatë, kjo nuk u bë pengesë që rreth pranisë së dy papëve të ushqehej nostalgjia e 'Ratzingerianëve' që ishin kundër risive dhe reformave të pasardhësit, të 'sedevakantistëve' të ndryshëm, të cilët e konsideruan të pavlefshme dorëheqjen e Benediktit XVI, sepse ajo nuk u dha lirisht. Ata gjithashtu e konsideruan zgjedhjen e Bergoglio të pavlefshme për shkak të një votimi të anuluar, për të cilin u bë shkak prania e një fletëvotimi shtesë. Bënë bujë në maj të 2016-s deklaratat e sekretarit të Ratzinger dhe prefektit të Familjes Papnore, monsinjor Georg Gaenswein, në "ministrinë e zgjeruar me një anëtar aktiv dhe një tjetër soditës", që e shihte Benediktin XVI “se kishte bërë një hap mënjanë për t'i bërë vend pasuesit të tij dhe për një fazë të re në historinë e Papatit”. Deklarata disi shpërthyese, të cilat sollën, ndonëse për një kohë të shkurtër, jo pak gjallëri për kundërshtarët e Bergoglios. Por pikërisht ai, i pyetur muajin pasardhës nga gazetarët gjatë fluturimit që e ktheu në Romë nga Armenia, u dha fund polemikave. "Dëgjova - tha ai për Papën emeritus - se disa shkuan atje për t'u ankuar për "këtë Papën e ri..." dhe ai i përzuri! Në stilin më të mirë bavarez: i sjellshëm, por i dëboi". "Ka vetëm një Papë", shtoi ai me vendosmëri, duke folur për paraardhësin e tij si "ky njeri i madh i lutjes, i guximit që është Papa Emeritus - jo Papa i dytë - që është besnik ndaj fjalës së tij dhe që është një njeri i Zoti, ai është shumë inteligjent dhe për mua është gjyshi i mençur i shtëpisë."

/ ANSA 

Video